Cofnijmy się w czasie:

“Urlop jest dla słabych” – takie hasło głosiłam jeszcze kilka lat temu. Tak naprawdę pod spodem był ogromny lęk przed byciem niepotrzebną.
Swoją wartość mierzyłam użytecznością. Mój umysł wciąż pędził, wymyślając kolejne zadania. Choć wiedziałam, że odpoczynek i regeneracja
są ważne, nieustannie miałam wrażenie, że to jeszcze nie jest odpowiedni moment, że nie zasłużyłam wystarczająco. Moje ciało napinało się
i bolało bez wyraźnego powodu.
Historie klientów wciągały mnie tak mocno, że czułam ich ból – nie tylko emocjonalny, ale także fizyczny. Po pracy miałam wrażenie, że nie jestem
w swojej energii, że jestem “nie u siebie”. Trudno mi było się do tego przyznać, bo bałam się, że ktoś uzna, że zwariowałam.

Pamiętam dzień, gdy po wyjściu ostatniego klienta położyłam się na podłodze i rozpłakałam się głośno.
Czułam, że dobrnęłam do jakiejś ściany, że więcej nie uniosę.

To był moment, gdzie rozpoczęła się moja droga – do odmrażania ciała, wyciszania układu nerwowego i uczenia się kontaktu z własnymi granicami.
Podróż do przyjmowania siebie w każdej odsłonie i wlewania miłości tam, gdzie jej zabrakło.
Dzięki pracy z podświadomością, praktykom ruchowym i masażom stało się to możliwe.