Jeśli w którymś zdaniu odnalazłaś siebie, zapraszam Cię do wspólnej podróży.

Gdybyś spotkała mnie kilka lat temu gdzieś na mieście, powiedziałabym Ci, że mam się świetnie. A Ty pewnie byś mi uwierzyła, bo byłam mistrzynią ukrywania emocji pod płaszczykiem entuzjazmu. Nie rozumiałam, dlaczego mam coraz mniej energii, a moje ciało boli bez wyraźnego powodu.

Tak naprawdę nie miałam dostępu do czucia pełnego spektrum emocji, bo paraliżowała mnie ich wielkość. Wolałam myśleć, nie czuć. Wolałam działać, a nie czuć. Wolałam rozwiązywać problemy innych, bo to było łatwiejsze niż poczucie własnego dyskomfortu.

Głosiłam hasła takie jak „Urlop jest dla słabych”, bo najbardziej na świecie bałam się pozostać bezużyteczną. Swoją wartość mierzyłam użytecznością.

Pamiętam dzień, gdy po wyjściu ostatniego klienta położyłam się na podłodze i rozpłakałam się głośno. Czułam, że dobrnęłam do jakiejś ściany, że więcej nie uniosę. 

To był moment, gdzie rozpoczęła się moja droga – do odmrażania ciała, wyciszania układu nerwowego i nauki czucia emocji bez stawiania im oporu.

To była droga do przyjmowania siebie każdej i wlewania miłości tam, gdzie jej zabrakło. Dzięki pracy z podświadomością, praktykom ruchowym i masażom stało się to możliwe.